MISIONI I SHQIPES DHE I SHQIPTAREVE - Triologji, Liber nga Sazan Guri

Publike para 349 diteve - Me date 12/11/2023 Ora 1:11:00 AM

Për të kontaktuar me autorin ose për të porositur librin kontaktoni në Whatsapp

MISIONI I SHQIPES DHE I SHQIPTARËVE

Jo rastësisht, të gjitha proverbat e urta shqiptare që tingëllojnë me rimë, me magji, si poema, apo si poezi apo si një histori e tërë qiten me dy - tre fjalë, dhe rallë herë me katër, ndërkohë që në të gjitha gjuhët e tjera si ajo greke, më pas latine, më pas anglosaksone apo neolatine, spanjisht, frëngjisht, etj., shprehen me 7-8 fjalë pa magji të fjalës, pa rimë dhe shpesh si e përkthyer me zor. (shih këtu kapitullin mbi proverbat e urta shqiptare).
Jo rastësisht, fjalët njërrokshe të shpikura qysh me njeriun parak evropian mbeten të pacënuara, ende sot në të përditshmen e folur gegënishte dhe toskërishte.
Këto fjalë rrënjë sipas Gustav Mayer dhe shumë autorëve të tjerë, që janë 785 tinguj njërrokshe, përbëjnë bazën themelore të gjuhës së at’hershme dhe të sotshme, jo vetëm të shqipes, por edhe të gjuhëve europiane si greke, latine e neolatine, ku këto të fundit paraqiten, jo më tepër se katër-pesë rrënjë primare, si p.sh., greqishtja paraqitet vetëm me 9 rrënjë primare, latinishtja vetëm me një.
Sigurisht, që forma filologjike njërrokëshe apo ‘monosillabike’ është forma e parë filologjike e përdorur nga homosapiensët.
Kjo njërrokëshe përgjatë mijëvëvjeçarëve nuk ka pësuar kurrfarë evolucioni në terma relative, duke ardhur deri te gegënishtja njërrokëshe e dardanëve shqiptarë. Ndaj, dhe jo rastësisht, gjithë ata gjuhëtarë të huaj që kanë dashur të gjejnë rrënjët e gjuhës së kombit të tyre, pas një sërë orvatjesh me gjuhët greke e latine, i janë drejtuar gjuhës shqipe.
Ndaj, dhe quhen albanolog, ose shkenca e tyre quhet albanologji që ndryshe quhet dije mbi shqipen dhe shqiptarët, si Leibnic, Man, George Hahn, Franc Bopp, Gustav Meyer, Pedersen, Jokli, Kupitori, etj.
Jo rastësisht, dhe e kundërta është po aq e vërtetë, kur gjuhëtarë, historianë, gjeograf, etj., janë orvatur të shpjegojnë gjenezat e toponimeve, të fjalëve, të dokeve, të zakoneve, të etnografive të ndryshme, të pllakave shumere, etruske apo të stelës së Lemnosit, pa njohur më parë gjuhën shqipe, kanë gabuar, madje rëndë dhe me deformime historike. P.sh. Majkel Ventris, një djalosh, studiues anglez, që futi në qorrsokak pas viteve 50 të shekullit të kaluar gjithë pasardhësit europianë lidhur me autoktoninë e gjuhës helene e latine në mesdhe, hoqi dorë nga zbërthimi i teksteve të vjetra të Kretës me anë të greqishtes e latinishtes.
Ai nuk mundi të ç’kodonte, sikur edhe një fjalë të vetme prej këtyre shkrimeve, sikundër dhe shumë pasardhës të tij evropianë e më gjerë, për aq kohë sa nuk dinin ku binte gjuha shqipe ose më saktë se ku ishte fshehur kodi i gjuhës së parakëve të mbishkrimeve të Kretës apo të atyre më parë se Kreta.
Jo rastësisht, gjithë shqiptarët sot dhe mot-mot, kur iu është dashur të jetojnë jashtë atdheut të tyre, kanë mujtur të mësojnë gjuhën e çdo vendi qoftë, në jo më pak se 2-6 muaj, sepse duket qartazi që gjuha parake (pellazge, ilire, albane, shqiptare) i shërben si gjuhë mëmë që e ka pjellë gjuhën që iu duhet të kapin, dhe e kundërta është po aq e vërtetë, se të huajt këtu edhe kur përkushtohen iu duhet një kohë prej 2-6 vjet që të mësojnë gjuhën parake apo atë mëmë të gjuhës së tyre.
Jo rastësisht, të gjitha gjuhëve europiane, nëse i çmontojmë rrokjen e pestë, të katërt, të tretë e të dytë, ajo që mbetet nuk ka kuptim në gjuhët e tyre, ndërkohë që gjuha shqipe luan me to, i fut si operatorë të lirë, sipas të madhit Petro Zheji, ku dëshiron përdoruesi i saj, si emër, si fjalë përbërëse, si folje, etj. P.sh ne i kemi dhënë gjuhëve të botës fjalën e thjeshtë e njërrokshe tav, qe, rrot, etj.
Pastaj mund t’i kemi marrë sërisht, fjalët e ndërtuara prej helenëve e latinëve, si tavola, tavolina, tabula, table, qerre (qe + rrot), rrotondo, etj.
Gjithsesi, nga gjithë ky punim, zbulohet se as klerikët dhe as injorantët nuk kanë mundur të zhbëjnë këtë gjuhë, sepse qëndron si zonjë e rëndë, parake, si at, si am, si pjellëse e gjuhëve evropiane, kurator si mjeshtri me nxënësit e vet, që kur këta të fundit hedhin vickla, ajo nuk rresht së treguari atë të pazbuluarën, duke e bërë atë të pa asgjësueshme sepse: ka pasur një strukturë gramatikore të përkryer, që si një themel i fortë i ka dhënë asaj një jetëgjatësi dhjetra-mijëra vjeçare;
Pikërisht, siç thoshte shkencëtari rumun Marin Soresku se: “Shqipja është dëshmi e gjallë e qytetërimit të lashtë evropian”;
Sikundër ka shumë studius shqiptarë, për hir të së vërtetës, me emër e me famë të mirë që thonë se shqipeja nuk ka asnjë fjalë të veten dhe asnjë vlerë të veten.
Dhe pastaj e ka fajin Akademia Serbe apo Maqedonëse që shqiptarët dhe shqipërinë e nxjerrin të zbritur prej maleve, pas viteve 1900.